Powered by Practoraat Zorg & (Sensor)Technologie
DATUM: 23.11.2020
Het zal u niet ontgaan zijn. Als practoraat hebben we de NRO-Verbindingsprijs 2020 gewonnen. Hier ben ik natuurlijk erg trots op. Het voelt als een bekroning voor het totale concept van het practoraat: samen met partners uit zorg en welzijn optrekken en daarbij onze studenten invoegen en door middel van design thinking hun frisse en praktische blik in te zetten.
Het ontvangen van de prijs werd gekoppeld aan mijn naam. Ik voelde me daar ongemakkelijk bij omdat innovatie altijd het werk is van vele mensen. We hebben dat in de film die we kregen aangeboden door NRO ook proberen te schetsen.
In het fantastische boek How Innovation Works van Matt Ridley staat min of meer hetzelfde. Er is een verschil tussen iets nieuws bedenken en een innovatie. De meeste, zo niet alle, innovaties zijn een product van het geleidelijk verbeteren van het werk van anderen. Iets bedenken is een idee, een innovatie is het hele proces daarna: trial-and-error en verbeteren. Zo ging het ook met de ontwikkeling van de lamp. Edison deed dat met veel anderen, getuige zijn eigen woorden:
“Too much honor has been bestowed upon me, and too little upon my closest assistants. Without their aid, I would have been tormented and hampered and delayed by details for aending to which I have no earthly fitness. I hope to see this righted some day, and my invaluable associates awarded their just share of credit.”
In navolging van Edison zeg ik daarom ook: teveel eer ging naar mij en te weinig naar de andere betrokkenen.
Passen we de inzichten uit How Innovation Works toe op het concept waar we de prijs voor wonnen, zien we eenzelfde patroon terug. Collega Heike van Zaal vertelde me in 2016 over het concept design thinking. Dat was het concept van NHL Stenden waar ze haar master Digitale innovaties in de zorg heeft behaald. Dit concept nam ik samen met collega Paulien Hein mee naar Joost Keers, hoofd Wetenschappelijk Instituut van het Martiniziekenhuis. Hij nam zijn collega Jessica Cramer mee in het gesprek. In dat gesprek bedachten we de eerste opdrachten en werden afspraken gemaakt over een start. Omdat Paulien Hein vanuit Meppel werkt, leek het ons goed een collega vanuit Drenthe College Assen aan te haken. Dat werd Diane Beerlage die in design thinking een mooie methode zag om de opleiding van mbo-v studenten te verrijken. In september 2018 zijn we daarmee gestart. Diane zorgde ervoor dat het concept verweven werd in het onderwijs, nog meer collega’s werden betrokken (Elles de Jonge, Mireille Haddering, José Drenth) en dat de lat hoog kwam te liggen voor de studenten. Gaandeweg hebben we het steeds verbeterd en een jaar later sloot Diane ook het Wilhelmina Ziekenhuis Assen erop aan. En ook het WZA deed van meet af aan een duit in het zakje om het concept nog beter te maken. Saskia Carli had hierin een belangrijke rol en ook zij heeft veel anderen erbij betrokken.
Kern van waarom het zo goed lukte was: geduld (niet alles lukt meteen), vergevingsgezindheid (er gaat wel eens wat fout) en verbinding met het onderwerp en de betrokken mensen.
Ik zie de prijs als een aanmoedigingsprijs: verder gaan op de ingeslagen weg. We hebben de afgelopen jaren laten zien dat samenwerking tussen welzijns- en zorgorganisaties, overheden, bedrijfsleven en onderwijs succesvol kan zijn. Hiermee gaan we verder. Met ingang van januari 2021 onder een nieuwe vlag: TZA Drenthe.